We zijn terug in China!

Het is gelukt!
We zijn weer terug in Shanghai. Bijna 7 maanden nadat we Shanghai hadden verlaten voor een 10 daagse vakantie naar de Filipijnen, zijn we vorige week weer geland in Shanghai.

Op 28 juli kregen we dan eindelijk de uitnodigingsbrief van de Chinese overheid. Vanaf dat moment ging het snel. 6 augustus hadden we het visum in onze handen. Dinsdag 11 augustus was het zo ver. Onze reis terug naar Shanghai kon beginnen. We waren begin februari met 1 handbagage koffertje per persoon aangekomen in Nederland. Maar in de tijd dat we in Nederland zaten hebben we onze spullen behoorlijk uitgebreid. Doordat we voorlopig niet terug gaan naar Nederland moest er ook een aardige voorraad medicijnen mee voor Milan en uiteraard alle dingen waarvan wij vinden dat je die hier niet goed kunt krijgen. Zo neem ik altijd schoenen mee (mijn maat is hier uberhaupt niet verkrijgbaar), en kleding voor mezelf. Natuurlijk kon de pindakaas, hagelslag en dropjes ook niet ontbreken. De kruidvat heb ik ook weer goed gesponsord….

Dat dit allemaal niet in 4 handbagage koffertjes ging passen was geen hogere wiskunde. Maar gelukkig vond ik op zolder nog wat weekendtassen en kon ik bij familie wat oude koffers meekrijgen. Het resultaat was 10 stuks bagage. De volgende uitdaging diende zich aan. De Ford Fiesta die ik al die tijd via Hertz had gehuurd was een prima auto, maar dit zou nooit gaan passen. Gelukkig zit er een Hertz vestiging dichtbij en waren ze zo vriendelijk om voor mij een stationwagen te regelen die ik vervolgens op Schiphol in kon leveren.

Op Schiphol hebben we de auto ingeleverd en is het me met hulp van de jongens gelukt om alle bagage naar de KLM balie te krijgen. Ik vergeet dan voor het gemak even dat ik de noodstop van de loopband in moest drukken omdat alle koffers van één van de wagentjes waren afgevallen.
Bizar om Schiphol zo rustig te zien. Het inchecken verliep dan ook allemaal erg snel. Nadat we door de douane waren moesten we ons eerst melden bij gate E1 voor een health check. Hier werd de temperatuur gemeten en kregen we een formulier met een stempel erop.
Veel horeca op het vliegveld was nog gesloten, maar gelukkig hadden we toegang tot de KLM lounge. Daar hebben we heel relaxed kunnen wachten tot het tijd was om naar de gate te gaan.
Bij de gate moesten we het formulier met de stempel er op laten zien en mochten we aan boord gaan.

Al snel werd ons duidelijk dat de service aan boord wel erg aangepast is. We kregen geen kussen en deken en er werd ook geen warme maaltijd gebracht. We kregen allemaal een tasje met daarin een broodje kaas, blikje cola, flesje water en wat snackjes. Gelukkig hadden we er rekening mee gehouden en van te voren al wat gegeten.
De crew was ook duidelijk nog niet gewend aan deze nieuwe situatie, er was veel onduidelijkheid over de regels. De stewardess die ik sprak wist niet eens of we in Seoul van boord moesten gaan of dat alle passagiers moesten blijven zitten. Toen ik vroeg of er formulieren aan boord waren voor de in China benodigde health declaration was de verwarring compleet. De crew had geen idee waar ik het over had. Dit formulier kon vooraf online worden ingevuld, maar helaas was dit mij niet gelukt. Het bleef steeds foutmeldingen geven. Er was ons verteld dat dit formulier ook op papier ingevuld kon worden. Na een check bij een medepassagier kreeg ik een andere website waar dit formulier ingevuld kon worden. Klein detail was dat we ondertussen al opgestegen waren. Dit heeft toch wel een behoorlijk buikpijn moment bij me bezorgd. Maar gelukkig hadden we wifi aan boord en is het me na een half uur zweten toch gelukt om de benodigde qr codes te krijgen voor ons alle vier. Phoe ik kon weer ontspannen. De jongens hadden hun eerste film al bijna gekeken en Luka vroeg al of het tijd was om te gaan slapen. Ondanks het gebrek aan een kussen en deken hebben de jongens toch zo’n 6-7 uur kunnen slapen. Met de technische tussenstop in Zuid Korea kwamen we 14 uur later aan in Shanghai

De procedure na landing is in China nu ook allemaal anders. Iedereen moet blijven zitten totdat je naam of stoelnummer omgeroepen wordt. Hierdoor duurt dit hele proces veel langer dan normaal. Bjorn had gelukkig via Philips kunnen regelen dat wij op het vliegveld een soort VIP service kregen. Hierdoor werden wij als eerste van boord gehaald. Ook dit vliegveld was veel rustiger dan normaal en door de hele route die we moesten afleggen bijna onherkenbaar. Alles was eenrichtingsverkeer en je werd vanzelf langs alle stops geleid die je moest maken. Overal moest ik formulieren invullen of qr codes scannen of laten scannen. Bij de laatste balie kreeg ik 4 buisjes mee die we nodig hadden voor de test. De volgende stop bleek ook inderdaad de testlocatie te zijn. Ik had van andere mensen gehoord dat je voor de kinderen het verzoek in kon dienen om de test alleen in de keel af te nemen. Gelukkig had ik dit verzoek al even in het chinees geoefend met m’n juf en werd het verzoek gelijk geaccepteerd. Helaas moest ik zelf wel de test in de neus doen. In Nederland was dit al geen pretje, maar hier was het wel een stapje erger. Ze hebben nu echt de bovenkant van m’n schedel geraakt volgens mij. Het stokje bleef hier ook nog een minuut zitten om het vervolgens al roerend eruit te halen. Heerlijk.
Maar we konden weer door, volgende stop was de douane. Hier was het ook heerlijk rustig en voor we het wisten stonden we al bij de bagageband. Ik had gelukkig allemaal lintjes aan de bagage geknoopt en al snel hadden we onze 10 stuks weer verzameld. Alles op de kar en we konden weer door. Helaas vond de meneer bij de nothing to declare afdeling het toch nodig dat onze spullen allemaal door de scanner moesten. Dus weer alles van de kar afhalen en weer proberen netjes op te stapelen.

Na de schuifdeuren kwamen we nu niet in een grote aankomsthal, maar weer in een eenrichtingsverkeer systeem. Dit leidde ons naar de volgende stop. Opnieuw (online) een formulier invullen. Voor mij geldt natuurlijk dat ik dit elke keer 4 keer mocht doen. Maar al snel had ik weer 4 qr codes te pakken en kon ik weer door naar de laatste stop op het vliegveld. De balie voor het vertrek van de bus naar ons district. Shanghai kent nogal wat districten dus het was even zoeken naar de juiste. Maar al snel vonden we het en moesten we onze paspoorten inleveren en de code laten scannen. De meneer gaf aan dat de bus over 1 tot 1,5 uur zou vertrekken naar het hotel. Gelukkig stonden er wat stoelen en waren de toiletten dichtbij. Er was verder niks te doen en ook niks te krijgen op het vliegveld. Hier waren we op voorbereid, dus we hadden genoeg eten en drinken bij ons.

Twee uur later zaten we in de bus richting het hotel. Rond 20:30 kwamen we aan bij het hotel, ruim 6 uur nadat we geland waren. Na het uitstappen werd ik gelijk in het Chinees gevraagd of ik uit Nederland kwam. Hij vertelde mij dat er voor ons een grotere kamer was geregeld in het naastgelegen hotel. Er kwamen gelijk nog 2 mannen naar me toe om ons te helpen met de bagage. Dank je wel Bjorn voor het regelen van deze service. In de lobby van het hotel mocht ik weer allemaal formulieren invullen, 5 per persoon! Het was ondertussen 21:00 uur en Luka werd toch wel erg moe na de lange reis. Het arme kereltje zat in een hoekje van de lobby te huilen. Ik heb nog nooit zo snel geschreven. Gelukkig waren z’n broers super lief voor hem en gingen bij hem zitten om hem te troosten. Met kramp in m’n hand konden we een kwartier later dan eindelijk naar onze kamer. Op de hotelvloer lag overal plastic. Rolt echt heel fijn met al die koffers….
De kamer was inderdaad heel ruim. Twee twijfelaars en een slaapbank. Het personeel had gelukkig nog een warme maaltijd voor ons kunnen regelen dus die hebben we lekker gegeten. Daarna een heerlijke douche en om 22:00 uur lagen de jongens lekker in bed. Ohhh ik had het gewoon gered. We waren in Shanghai!

De volgende ochtend werd ik om 9:00 wakker door geklop op de deur. Er stond iemand aan de deur die onze temperatuur op kwam meten. Ik zei dat de jongens nog sliepen. Ze gaf me de voorhoofd thermometer en ik mocht het zelf wel even doen. Ze vertelde dat ze s’middags weer zou komen. Het ontbijt stond ook al klaar voor de deur. Een heerlijk (snoei)hard gekookt ei, een worstje een mix van brood en ei.
We kregen al snel het goede bericht dat onze aanvraag voor thuis quarantaine was goedgekeurd. Nu was het wachten alleen nog op een goede uitslag van de test. Aan het einde van de dag was deze nog niet binnen, dus dat betekende nog een nacht in het hotel. Toen we ’s avonds met Bjorn aan het bellen waren vroeg Luka of Bjorn niet gewoon even naar het hotel kon komen. Dan kunnen we je zien vanuit het raam! Bjorn is gelijk op de scooter gestapt en 5 minuten later stond hij op de parkeerplaats voor ons hotel. Zo dichtbij waren we al heel lang niet geweest.
Gelukkig kregen we de volgende ochtend al vrij snel een telefoontje dat de uitslag binnen was en dat we naar huis konden gaan! We vertrokken samen met nog 5 andere gezinnen in een bus richting huis. Gelukkig waren wij de eerste stop. We werden alleen voor onze compound, midden op het fietspad, eruit gezet met onze bagage. Daar stond ik dan met 3 kinderen en alle bagage. Tot nu toe werd iedereen altijd voor de deur afgezet, dus Bjorn zat vol spanning te wachten in ons huis. Heel bizar dat we, na alle veiligheidsmaatregelen, nu ineens tussen de scooters en mensen op straat door moesten lopen richting ons huis. Bjorn kwam er gelukkig al snel aan en nadat iedereen Bjorn de dikste knuffel ooit had gegeven waren we dan eindelijk echt thuis!

Een paar uur na thuiskomst stond er een delegatie van de overheid voor de deur. We mochten weer wat formulieren invullen en onze temperatuur werd weer gecontroleerd. Er werd ons uitgelegd dat we dit vanaf nu 2 keer per dag zelf moeten doen. We kunnen dit dan via wechat aan één van hun doorgeven. Daarnaast werd ons op het hart gedrukt om het huis niet te verlaten. Zelfs onze eigen tuin is verboden terrein. Een tijdje later stond de politie voor de deur. Hij kwam een verklikker op de voordeur installeren die een bericht naar de politie verzendt zodra de deur open gaat. Wel kunnen we de garagedeur gebruiken om afval buiten te zetten of boodschappen te ontvangen. Er werd een mooie felrode container voor ons huis neergezet met koeienletters ISOLATIE AFVAL er op. Dat het maar duidelijk mag zijn.
Ondertussen zijn we alweer 4 dagen thuis. Heerlijk om weer hier te zijn. Zo nu en dan komt ineens het besef wat er eigenlijk het afgelopen half jaar allemaal is gebeurd. Nog steeds voelt het erg onwerkelijk.
Het is ongelooflijk hartverwarmend hoeveel iedereen met ons heeft meegeleefd. Dat heeft ons erg goed gedaan!

Volgende week maandag komen er mensen langs om ons voor de laatste keer te testen. Zodra die uitslag binnen is zijn we weer vrij om te gaan en staan waar we willen. Nog 9 dagen….

Toch niet terug naar China

Daar was het nieuws waar ik al een paar weken bang voor was; China sluit de grenzen. Alleen mensen met een Chinees paspoort, en een paar uitzonderingen, mogen nog het land in. Dit betekent dus dat onze vlucht van aanstaande zondag niet doorgaat. Dit is een tijdelijke maatregel, maar niemand weet nog hoelang tijdelijk is in dit geval.

Wij hebben gelijk onze vlucht gewijzigd, maar de eerstvolgende beschikbare vlucht is pas op 24 april. Dit is nog vreselijk ver weg, maar ook dan is het nog onzeker of we wel kunnen gaan. We zijn compleet afhankelijk van de maatregelen die getroffen worden.

Donderdagochtend kregen we al te horen dat de regels voor iedereen die China binnenkomt steeds strenger worden. Iedereen, ongeacht vanuit welk land je komt, moet getest worden op het virus. We hoorden echter ook dat wanneer één van de kinderen positief getest wordt hij naar een speciaal kinderziekenhuis vervoerd zou worden. De ouder mag dan nog wel mee, maar kan vervolgens 14 dagen niet bij zijn kind komen. Een hartverscheurend vooruitzicht wat we uiteraard willen voorkomen.
Toen sloeg de twijfel toe. Milan was de afgelopen week wel wat verkouden geweest en hoestte nog steeds wel een beetje. Ik heb de GGD zo’n beetje gesmeekt om een test, zodat we dan wat meer zekerheid zouden hebben. Helaas bleek dit echt niet mogelijk. We hadden besloten om vrijdagochtend de knoop door te hakken. Als Milan niet meer zou hoesten dan zouden we er toch voor gaan. Donderdagmiddag kwam ineens het nieuws dat China de grens vanaf vrijdagavond dicht gaat gooien. Enerzijds was ik bijna opgelucht omdat wij hierdoor niet meer zelf de keuze hoeven te maken. Anderzijds kwam de angst, wanneer kunnen we dan wel terug naar China.

Het is nu gewoon afwachten wat er allemaal gaat gebeuren en hoe de landen hierop gaan reageren.
Tot die tijd zit Bjorn alleen in ons huis in China en zit ik met de jongens hier in Joure. Volgende week mag ik samen met hun de verjaardag van eerst Jevi en daarna Luka gaan vieren. We moeten nog maar even creatief zijn hoe we dat toch zo leuk mogelijk gaan maken.

Ondertussen gaan we lekker door met huiswerk maken en leuke dingen doen in en rondom ons huis….

Al 2 maanden niet in China geweest

Vandaag precies 2 maanden geleden waren we voor het laatst in China. We hadden toen we vertrokken vanuit Shanghai om op vakantie te gaan naar de Filipijnen niet kunnen bedenken dat we nu nog steeds niet terug zouden zijn in China.

In de week voordat we op vakantie zouden gaan begon het nieuws over het virus zich snel te verspreiden. Op 22 januari kwam het bericht dat Wuhan de volgende ochtend op slot zou gaan. Shanghai ligt 900km van Wuhan, maar toch werd het al wel een beetje spannend wat de gevolgen voor de rest van China zouden zijn. Voor ons persoonlijk werd het ineens erg onzeker of we dan nog wel op vakantie konden gaan, want zou Shanghai of Guangzhou (waar we een tussenstop hebben) het voorbeeld gaan volgen? We besloten om toch maar de koffertjes te pakken en vertrokken de volgende dag met mondkapjes op naar het vliegveld.

Tot onze verbazing was het enorm rustig op de weg en ook het vliegveld was opvallend leeg. Gelukkig vertrokken onze vluchten gewoon en zaten we aan het einde van de dag op de Filipijnen. Toen nog met het idee dat het virus tegen de tijd dat wij terug zouden komen wel verdwenen zou zijn.

Dit liep een klein beetje anders…. Na ruim een week kwamen de eerste meldingen al binnen dat scholen en kantoren langer dicht zouden blijven. Na lang twijfelen besloten we om de vakantie op de Filipijnen met een week te verlengen. Bjorn moest toch vanuit huis werken, dit hotel werd dan komende week maar even ons “huis”. Heel vervelende locatie om wat langer te blijven grapten we nog. Bjorn had erg veel geluk dat hij op het laatste moment in Shanghai nog z’n laptop in de koffer had gedaan.

• 

• 

• 

• 

In de dagen die volgenden werden de berichten steeds serieuzer. Uiteindelijk kregen we zelfs vanuit Philips het dringende advies om naar Nederland te gaan en daar het vervolg van het virus af te wachten. Kleine uitdaging voor ons was dat wij op vakantie waren gegaan met alleen maar handbagage. Die handbagage zat ook nog eens voornamelijk vol met snorkels, slippers en zwembroeken….Gelukkig konden vrienden van ons in Shanghai een koffer met spullen van ons inpakken en meenemen naar Nederland, zodat we in ieder geval allemaal een lange broek en winterjas zouden hebben.
Alle werknemers van Philips zouden vanuit het kantoor in Amsterdam kunnen werken en hopelijk na twee weken met z’n allen weer terugkeren naar Shanghai.

Helaas duurde dit ook langer dan verwacht. Na 3 weken bleek het werken vanuit Nederland voor Bjorn toch wel een grote uitdaging door het tijdsverschil met China. Weer mochten we nadenken over wat de beste beslissing zou zijn. Aangezien er nog geen openingsdatum voor de scholen in Shanghai in het vooruitzicht was besloot ik om samen met de jongens in Nederland te blijven. De jongens gingen ondertussen hier alweer naar hun oude school en volgden tennistraining via de tennisschool hier. Zo zaten we hier weer lekker in een ritme.
Ondertussen vloog KLM al niet meer naar China en was er nog maar één keer per week een rechtstreekse vlucht beschikbaar. Bjorn kon nog net een ticket krijgen voor 8 maart. Wij probeerden ook gelijk een ticket te boeken, maar de eerstvolgende vlucht was pas op 29 maart. Deze hebben we toen maar gelijk geboekt, zodat we in ieder geval een vlucht hadden.

Helaas had het virus de weg naar Nederland ook gevonden en namen de gevallen hier toe. Een week later werden hier ook de scholen gesloten. Het voelde voor ons een beetje alsof we weer alles vanaf het begin mee mochten maken.
In Shanghai leek juist het normale leven weer op gang te komen. We hebben gelijk geprobeerd om een eerdere vlucht naar Shanghai te krijgen, maar alles zat al vol. Dus dat werd gewoon in Nederland afwachten. Wij hebben het grote geluk dat we hier nog gewoon ons eigen huis hebben, dus we gingen weer gewoon door met thuisscholing.
De regels worden hier in Nederland, terecht, steeds strenger. Ik moet zeggen dat de mensen hier in het Noorden zich daar erg goed aan houden. Wanneer je buiten loopt met de hond gaan mensen echt voor elkaar aan de kant en zorgt iedereen voor die minimale afstand van 1,5 meter. Wel merk ik dat er in de supermarkt een hele bijzondere sfeer hangt. Iedereen probeert daar ook krampachtig aan die afstand te voldoen, maar in de soms smalle gangpaden is dat een behoorlijke uitdaging. Iedereen liep alleen door de supermarkt en er werd niet met elkaar gesproken. Je zag vooral iedereen om zich heen kijken alsof alle andere mensen potentiële terroristen waren. Het gaf me een vreselijk naar gevoel.

Op dit moment zijn er geen vluchten vanuit China naar Nederland, maar tot nu toe gaan de vluchten vanuit Nederland nog wel steeds naar China. We hopen dan ook dat we zondag eindelijk weer terug kunnen naar Shanghai.

Nu China alles weer onder controle lijkt te hebben heeft de overheid besloten om alle inkomende reizigers extra streng te controleren. Logische keuze natuurlijk, want dit willen ze niet nog een keer meemaken. Dit betekent echter dat er enorme lange wachttijden zijn na aankomst in China. Het kan uren duren voordat je na de landing van boord kan gaan. Iedereen wordt per reisgezelschap uit het vliegtuig gehaald. Na een aantal formulieren invullen en vragen beantwoorden krijg je dan een bepaalde kleur sticker. Rood betekent dat je kenmerken van het corona virus hebt, je wordt dan gelijk afgevoerd naar een ziekenhuis. Groen betekent dat je geen risico vormt en dan mag je ook gewoon naar huis. Oranje/geel betekent dat je uit een risico land (Nederland staat ook al op deze lijst) komt. Je wordt dan met een bus naar een testlocatie gebracht. Daar word je getest op het virus en moet je wachten tot de uitslag bekend is. Dit hele proces kan wel tot 24 uur duren. Wanneer de testuitslag goed is word je naar huis gebracht en moet je 14 dagen binnen blijven. Mocht de testuitslag niet goed zijn dan ga je in een centrale quarantaine. Je kunt ook de pech hebben dat er een besmet persoon dichtbij je heeft gezeten in hetzelfde vliegtuig, dan mag je alsnog naar deze centrale quarantaine. Geen fijn vooruitzicht, zeker wanneer je met 3 jonge kinderen reist. Toch hebben we besloten om toch te gaan. Vooral omdat we anders niet weten wanneer we wel weer terug kunnen gaan. In de hele maand april is er al geen ticket meer beschikbaar richting Shanghai.

Wij zijn ons nu aan het voorbereiden op een enorme lange reis waarbij we veel zullen moeten wachten en geen eten en drinken krijgen. We hebben vanmorgen samen een hele lijst gemaakt met spullen die we daarvoor nodig denken te hebben. We zien het maar als een groot avontuur, maar ik kan niet wachten op het moment dat we ons huis in Shanghai binnenlopen en weer lekker met z’n vijven zijn.

En dan hopen we dat deze ellendige situatie overal in de wereld snel onder controle is, zodat iedereen weer kan genieten van de dingen die normaal gesproken zo gewoon lijken.

Pre-visit Shanghai

Zaterdag 19 mei zaten Bjorn en ik in het vliegtuig naar Shanghai. De tas vol met papieren, want er is behoorlijk wat voorbereiding aan vooraf gegaan. We mochten twee keer naar de Chinese ambassade in New York voor een toeristen visum, hebben formulieren ingevuld voor een health check die we in Shanghai moeten doen, alle schoolrapporten van de jongens, kopie paspoorten, lijst met potentiële huizen en scholen, enz.

Na een vlucht van 15 uur plus nog 12 uur die door het tijdsverschil ineens voorbij waren kwamen we op zondagavond aan in Shanghai. We waren na alle verhalen over luchtvervuiling erg benieuwd, maar toen we uitstapten was het gewoon een heerlijke frisse lucht. Geen typische geuren zoals die in India je gelijk tegemoet komen. Na aankomst werden alle buitenlanders eerst een andere kant op gestuurd om vingerafdrukken af te nemen. Dit gebeurde allemaal digitaal waarbij de computer na het inscannen van mijn paspoort zelfs ineens Nederlands begon te praten. De Amerikaan naast ons vond het allemaal maar erg verontrustend dat dit moest gebeuren. Die wereldburger heeft geen flauw idee wat Amerika allemaal van je wil weten voordat je hier het land binnen kunt komen….
Bij de douane ging het allemaal erg soepel en niet veel later zaten we al in een taxi op weg naar ons hotel. We hadden gelukkig het adres van het hotel in het Chinees meegenomen, want deze beste man sprak geen woord Engels. Gelukkig ging ook dit allemaal goed en 45 minuten later stonden we al in het hotel. We waren blij verrast dat je in China heel wat meer hotel krijgt voor je geld dan in Amerika. Een prachtig hotel met een mega grote kamer voor ons.

De volgende dag stond om 8:30 uur Johnny, onze agent die door Philips is ingeschakeld, klaar om ons mee te nemen naar de eerste school. We hebben in twee dagen 3 scholen bekeken en bijna 20 huizen. Twee van de drie scholen hadden we een erg goed gevoel bij, maar bij één van deze scholen was geen geschikt huis in de buurt te vinden. De huizen waren allemaal erg oud en stonden erg dicht op elkaar. De derde dag hebben we ons daardoor alleen nog maar gefocust op de huizen in de buurt van de Britse Internationale school.

De dag zijn we echter begonnen met een health check. Deze check is nodig voor de visumaanvraag. We hadden al gehoord dat het een komen en gaan is van buitenlanders en dat klopte helemaal. Bij binnenkomst werden eerst onze papieren gecontroleerd, vervolgens mochten we door naar een hokje waar we ons om moesten kleden en een badjas aan moesten trekken. Zo werden we elke keer van hokje naar hokje gestuurd waar iedere keer weer een andere arts zat die een test ging doen. Er werd weinig tegen ons gesproken, vooral gecommandeerd wat we moesten doen. Het is jammer dat ik geen foto kon maken, want ik had dit lopende band werk graag vastgelegd. We hebben het allemaal maar laten gebeuren en konden er gelukkig samen erg hard om lachen. Ik kan me wel voorstellen dat wanneer je nog nooit met een andere cultuur in aanraking bent gekomen dit een behoorlijke shock kan zijn.
Uiteindelijk zijn we 45 minuten binnen geweest en zou het rapport wel naar ons verstuurd worden.

Na drie dagen huizen bekijken hadden we 2 favorieten. ’s avonds bleek echter dat één ervan voor onze neus was weggekaapt. Johnny zou de vierde dag gebruiken om rond te bellen om zo meer opties voor ons te vinden. Wij konden deze dag mooi besteden aan sightseeing. Via één van mijn contacten die in Shanghai heeft gewoond wist ik dat er fietstochten georganiseerd worden. We konden gelukkig nog een plekje boeken en hebben donderdagmiddag zo’n 20km door Shanghai gefietst. Wat een geweldige manier is dat toch om de stad te ontdekken. We zijn op plekken geweest waar je als toerist echt niet zomaar komt. Dit bevestigde dat er erg veel te zien is in deze stad en gaf ons steeds meer het gevoel dat het een mooie plek wordt om te wonen. In de ochtend hadden we zelf al wat dingen bekeken. Zo zijn we naar de fabric market geweest. Een overdekte markt waar wel 100 kleine winkeltjes zitten waar je alle kleding op maat kunt laten maken. Ook zijn we in de grootste Starbucks van Azië geweest. Die was inderdaad ongelooflijk groot. Het hele brandproces van de koffieboon was hier zichtbaar voor het publiek, erg mooi!

De avonden hebben we vooral ook gebruikt om de stad te verkennen en toch stiekem ook wel te genieten dat we even met z’n tweeën op pad waren. We hebben in prachtige restaurants gegeten met een geweldig uitzicht.

De eerste avond hadden we nog niet echt veel energie en vonden we een Chinees restaurant in het winkelcentrum naast ons hotel. Er was geen menukaart in het Engels, dus we hebben maar op basis van de plaatjes van het eten iets besteld. Ik dacht dat ik kip met paprika had besteld, dit bleek echter kip met rode en groene pepers…. Ik heb 10 minuten lang heel hard m’n best gedaan, maar toen m’n drinken op was en het zweet me overal stond heb ik het toch maar opgegeven. Het eten van Bjorn was ook mega scherp, dus na een half uurtje stonden we weer buiten allebei nog steeds een beetje hongerig. En ja wat doe je dan als je vervolgens langs de McDonalds loopt…. toch maar even snel een patatje scoren.

Vrijdag was onze laatste dag in Shanghai en we hoopten allebei dat er knopen doorgehakt konden worden. Johnny liet ons nog 3 andere huizen zien, waarvan de laatste erg in de smaak viel. Het huis stond nog helemaal in de steigers, omdat het helemaal wordt opgeknapt. Nu hadden we 2 hele goede opties waar we goed over na moesten denken.
’s Middags hebben we nog de tennisclub in de buurt bekeken en ook daar werden we enthousiast van. Goede gekwalificeerde tennistrainers en super mooie tennisbanen, zowel binnen als buiten.

Dit baantje zie ik ons wel op spelen….

Aan het einde van de middag zijn we met de metro naar een station midden in de stad gegaan, om daar vervolgens op de Maglev trein te stappen. Deze trein gaat met 300km/u naar het vliegveld. Het openbaar vervoer is echt super goed geregeld en erg makkelijk om je weg te vinden. We waren dan ook mooi op tijd op het vliegveld. Net voordat het vliegtuig zou vertrekken begon er alleen een enorme onweersbui waardoor we 3 uur aan de grond bleven staan. Hierdoor zaten we uiteindelijk 18 uur in het vliegtuig. Wonderlijk genoeg kwamen we behoorlijk fit aan in New York en waren we vervolgens om 4 uur ’s ochtends weer thuis.

Heerlijk om de jongens weer te zien en respect voor Ilene hoe ze het allemaal in haar eentje hier heeft gered!

We hebben het hele weekend gebruikt om meer informatie in te winnen over de twee verschillende compounds waar de huizen van onze voorkeur staan. Na 2 nachtjes slapen waren we er uit en ondertussen hebben we zelfs al de bevestiging binnen dat het huurcontract voor het huis rond is!

School √
Huis √
Tennisbanen

De voorbereiding op een cross posting

Jawel, onze verhuizing wordt heel chique een cross posting genoemd. Klinkt wel heel leuk, maar het is ook echt wel weer anders dan wanneer je vanuit je thuisland vertrekt of juist weer terugkeert naar je thuisland.

Verhuizen staat al heel lang in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven. Een internationale verhuizing is nog iets ingewikkelder, maar een cross posting is denk ik wel de overtreffende trap. Nu heb ik het geluk behoorlijk stress bestendig te zijn en laat ik ook nog eens projectmanager zijn, maar zelfs ik heb nu een planningsschema nodig om alle gedachten op een rijtje te krijgen.

Voordat we met het hele gezin naar Shanghai vertrekken is het de bedoeling dat Bjorn en ik daar samen 5 dagen naar toe gaan om scholen en huizen te gaan bekijken, zodat dat hopelijk allemaal geregeld is wanneer we daar in augustus met z’n vijven aankomen. Vanuit Nederland was dit met de hulp van familie om ons heen vrij makkelijk geregeld en konden de kinderen gewoon doorgaan met hun normale leventje, terwijl wij er even een klein weekje tussenuit gingen. Maar hoe doe je dat wanneer je al in het buitenland zit en familie op 6000km afstand zit?
Gelukkig was daar reddende engel zusje/tante Ilene die toch al van plan was om in mei langs te komen en het geen probleem vindt om dan in haar eentje op 3 jongens te passen.

Het idee was dat we de auto’s die we hier rijden mee zouden nemen naar Nederland. Maar wat gaan we daar nu mee doen nu we ons nog niet in Nederland gaan vestigen. Na heel wat uitzoekwerk blijkt dat we daar niet langer over na hoeven te denken. Wanneer je niet minimaal een jaar lang ingeschreven blijft staan in Nederland is het niet mogelijk om de auto’s zonder extreem hoge kosten in te voeren in Nederland. Weer een onderdeel van m’n lijstje afgewerkt.

Dan is er nog de vakantie naar de Westkust die we al helemaal gepland hadden. Wanneer moeten we ons huis dan opzeggen en wanneer gaan onze spullen verscheept worden. Ook dat is weer zo’n lekkere hersenspinsel, want wat gaat er rechtstreeks naar Shanghai, wat hebben we op vakantie en in Nederland nodig en wat hebben we nodig in Shanghai totdat onze container daar aankomt.
Moet alles wel mee naar Shanghai? Alle apparatuur moeten we sowieso hier verkopen want dat heeft een 110V aansluiting. Dan staat er nog allemaal apparatuur in Nederland wat we niet mee hebben genomen naar Amerika omdat het hier niet werkt, maar in Shanghai wel weer van pas zal komen.
Zullen we in Shanghai wel een huis met een tuin vinden? Wel zo handig als je een trampoline, loungeset en tuintafel mee wil nemen. Dit zullen we pas weten na de pre-visit.
Gelukkig is dit allemaal voor het grootste gedeelte uit m’n hoofd nu alle onderdelen verdeeld zijn op m’n lijstjes. Komende week komt het verhuisbedrijf al langs en die gaan ons vast verder helpen met hoe we dit logistiek op kunnen lossen.
Het huis is ondertussen al opgezegd en de vlucht vanaf ons vakantieadres is aangepast. We vliegen nu rechtstreeks vanuit San Francisco naar Nederland. Dat was nog een heel gedoe om dit aan te passen, maar dankzij de super service van KLM via Whatsapp (ja echt heel modern) is het toch gelukt. 15 juli kom ik met de jongens aan in Nederland. Hopelijk lukt het Bjorn om dan al mee te vliegen en anders volgt hij hopelijk snel daarna.

De voorbereidingen voor de visumaanvraag zijn al in volle gang. Het kan wel 3 tot 4 maanden duren voordat het visum rond is. We hebben een lijst gekregen met wat er allemaal nodig is voor de aanvraag. Een aantal papieren moeten door de Chinese ambassade goedgekeurd en ondertekend worden voordat je het in kunt dienen, dus ook daar zit wel weer wat werk en tijd in.

Met nog iets meer dan 11 weken in Wilton te gaan ben ik al begonnen met een aantal dingen die opgezegd moeten worden. Met onder andere alle klantenkaarten die hier gelijk ook een creditcard zijn is die lijst na ruim 2 jaar toch behoorlijk groot.

Ondertussen probeer ik ook al wat contacten te leggen in Shanghai. Ik heb al contact gehad met iemand die een aantal jaren daar heeft gewoond en nu ook met iemand die er nog steeds woont. Dat is toch wel heel prettig om op dit manier wat vragen beantwoord te krijgen.

Een groot voordeel van verhuizen vind ik wel dat je weer even kritisch naar al je spullen gaat kijken en je beseft dat er wel heel veel spullen weg kunnen. De eerste ritjes naar de kledingbak heb ik al gedaan, dingen op marktplaats gezet en de container zit elke week lekker vol. Dus iedereen die zich afvraagt; wat doe je de hele dag als expat vrouw…. Genoeg! Die blog komt nog wel een keer 😉

Op de valreep komt er zelfs nog wat bezoek langs. Harold & Monique hadden toch nog niet genoeg van New York en ons gezien en komen nog een keer langs. Twee dagen daarna komt Ilene en een weekje daarna komt de moeder van Bjorn langs. Super stoer dat ze toch de stap gaat zetten en wij kunnen niet wachten om oma hier alles te laten zien!

Verder genieten we vooral van onze tijd hier en proberen we nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Eén ding weet ik in ieder geval zeker de komende 11 weken zullen voorbij vliegen!

Een nieuw avontuur in….

Het contract van Bjorn in Amerika loopt 1 augustus 2018 af. Bjorn was al druk aan het onderzoeken wat de mogelijkheden binnen Philips zijn voor een vervolgstap. Wij hebben veel gesproken over wat voor ons als gezin en voor Bjorn zelf onze voorkeur zou hebben. We wisten uit ervaring dat het nog wel een tijd onzeker zou zijn welke kansen er zouden komen. Toen we in 2011 in India zaten en Bjorn z’n contract daar bijna afliep waren er op dat moment niet heel veel mogelijkheden. Een maand voor ons vertrek was er nog geen zekerheid over Bjorn z’n volgende functie. Nu zijn wij denk ik behoorlijk flexibel, maar het zou toch wel erg fijn zijn dat we deze keer iets meer voorbereidingstijd zouden hebben.

Daarom zijn we ook super blij dat Bjorn nu al een vervolg functie heeft gevonden. Wij zitten vanaf augustus in Shanghai, China!

We hadden stiekem toch wel weer een lichte voorkeur voor Azië. India was soms heel zwaar, maar we hebben er zoveel mooie herinneringen aan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet als eerste aan China zat te denken. Toen Shanghai als mogelijkheid werd genoemd had ik geen idee wat ik ervan kon verwachten.
We hebben met collega’s gesproken die er al 4 jaar wonen en veel informatie op internet opgezocht. Via mijn site kwam ik op een blog van iemand die in Shanghai heeft gewoond en via een vriendin hier ben ik in contact gekomen met een vrouw die met haar gezin net terug is uit Shanghai. Allemaal zijn ze erg enthousiast en hebben ze vele vragen van ons kunnen beantwoorden. Uiteindelijk konden we alleen maar volmondig ja zeggen tegen het aanbod!

Het contract is nog maar net getekend, maar de trein is al gelijk in beweging gebracht. De visumaanvraag kan wel 3 tot 4 maanden duren, dus dit moet snel opgestart worden.
Bjorn en ik zullen eind mei naar Shanghai gaan voor een pre visit. We zullen dan scholen gaan bekijken en hopelijk kunnen we al een huis vinden. Een rechtstreekse vlucht van 15 uur, ik heb er nu al zin in….
Ilene zou eind mei al naar ons toekomen, maar nu mag zij dus op de jongens gaan passen. Wij zitten met 12 uur tijdsverschil aan de andere kant van de wereld, maar dat is haar wel toevertrouwd.

Dan komt opeens het besef dat we hier nog maar 14 weken zitten. Wanneer de schoolvakantie eind juni begint gaan we een rondreis maken langs de westkust. Nog maar even goed nadenken wat we hier verder nog willen gaan doen.

Vliegen met kinderen

Afgelopen week heb ik mijn vuurdoop gehad. Voor het eerst ben ik alleen in het vliegtuig gestapt met onze drie kinderen. Bjorn kon helaas niet zo lang in Nederland blijven en was al eerder terug gevlogen naar Amerika.

Op het moment dat we de vlucht boekten leek het een prima plan. Jevi stapt al voor de 41e keer in een vliegtuig, dus ik had een ervaren reiziger bij me. Milan vindt altijd alles goed, zeker wanneer hij onbeperkt filmpjes mag kijken. Alleen Luka was wellicht een kleine uitdaging. Vooral nog niet aan denken was m’n tactiek.

We hadden de reis goed voorbereid. Voor alle kinderen heeft Bjorn een toestemmingsformulier ondertekend waarin aangegeven is dat ik alleen met onze kinderen mag vliegen. Er werd overal gewaarschuwd dat er heel streng op gecontroleerd wordt. Daarnaast nog de extra papieren die we mee moeten nemen voor ons USA visum

Een aantal dagen voordat we vertrokken begon ik wel een klein beetje te twijfelen aan ons plan. Wat als we weer ruim 2,5 uur moeten wachten bij de douane in New York, wat als de schermpjes het niet doen in het vliegtuig. Vooral niet aan denken was weer mijn tactiek.

Donderdagochtend was het dan echt zo ver. Om 8:30 uur stond m’n moeder al voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. We waren uiteraard nog niet vertrokken of er werd al om drinken en broodjes gevraagd, terwijl het ontbijt toch echt net op was.
Op Schiphol aangekomen mochten we eerst naar de gemeentebalie om ons nieuwe paspoort op te halen. We hadden een afspraak om 10:30, maar er stond een rij. Het aanvragen van het paspoort kan behoorlijk wat tijd in beslag nemen hebben we gemerkt toen we dat zelf hebben gedaan bij aankomst in Nederland, dus hopelijk was dat niet het geval bij de mensen voor ons. Er zaten twee vrouwen achter de balie, maar toen de rechter klaar was met haar klant (ja je betaalt toch, dus geloof dat je klant bent) riep ze helaas niet de volgende in de rij naar zich toe, maar besloot ze dat het tijd was voor een, gok ik, plaspauze. 10 minuten later kwam ze terug en met een doodnormale blik vroeg ze alsnog of de volgende in de rij naar voren kon komen. Ondertussen was de andere vrouw ook klaar, maar ook hier was niet de volgende aan de beurt. Er moest blijkbaar eerst nog leuke nieuwtjes gedeeld worden met een collega achter het muurtje. We zagen het senseo klepje ondertussen ook nog opnieuw sluiten. Helaas was het geen koffie voor de wachtende mensen in de rij. Ieder z’n ding uiteraard, maar wanneer je een afspraak hebt en alleen in de rij staat om een nieuw paspoort af te halen wekt het toch wat frustraties bij me op. Wellicht is het ook jaloezie van mijn kant dat er mensen bestaan die het talent hebben om zich totaal nergens druk om te maken….

Gelukkig na ruim een half uur hadden we de nieuwe paspoorten in onze hand en konden we door naar de volgende rij. De incheckbalie van KLM. We werden vriendelijk verzocht in te checken bij de self service palen, ik gaf al aan dat het met ons USA visum niet werkt, maar ik mocht het toch even proberen. 10 minuten verder en geen resultaat werden we alsnog doorgestuurd naar balie 16. Weer een rij…. Jevi vroeg ons of dit de dag van het wachten zou worden. Test-je-geduld-dag hebben we het maar genoemd.

De vriendelijke KLM mevrouw wist gelukkig van aanpakken en had ook de juiste kennis voor het inchecken met ons visum, zo geregeld!

We hebben de jongens nog even lekker laten spelen bij de speelhoek boven de vertrekhal en toen werd het toch echt tijd voor het laatste afscheid van ons bezoek aan Nederland. Nooit leuk, maar de gedachte dat we Bjorn/papa snel weer zouden zien hielp ons erdoorheen.

De bagagecheck ging gelukkig erg snel. Bij de paspoortcontrole kwam m’n talent voor het kiezen van de verkeerde rij helaas naar boven, dus dit duurde toch wel weer erg lang.
Het voordeel was dat we bij de gate aangekomen nog maar een paar minuten hoefden te wachten voordat we konden beginnen met boarden.

We hadden mooie plekken op rij 25, 4 stoelen naast elkaar. De schermpjes werden gelijk aangezet en er was enige teleurstelling toen bleek dat de film van Captain underpants er niet tussen zat. Gelukkig was er nog voldoende aanbod wat ze ook aansprak. Milan vroeg nog even aan de stewardess of hij misschien al een koptelefoon kon krijgen, helaas nog even geduld.

De eerste 2 uren gingen prima. Jevi en Milan zaten filmpjes te kijken en spelletjes te doen en Luka zat mij te vermaken met koptelefoons die niet om z’n oren bleven hangen, wisselen van filmpjes en zorgen dat hij niet tegen de stoel van de meneer voor ons zou schoppen.
Een hele korte paniekaanval kreeg ik toen ik zag dat er overal in het vliegtuig nog sigaretten asbakjes zaten. Hoe oud is dit ding…. Maar ja we vlogen al 2 uur, dus de overige 5,5 zullen dan ook wel goed gaan.
Toen kwam het eten…. 3 kinderen tegelijk laten eten, waarbij de ene nog wat hulp nodig heeft met waar je nou mee moet beginnen, de ander met het openmaken van al die verpakkingen en de jongste met hetzelfde en het eten ervan. Oh ja en dan krijg je zelf ook nog eten en ik hou niet van koud eten…. Toch slaagde ik er in en zag onze plek er nog erg netjes uit en de kinderen ook nog. Jevi werd alleen erg misselijk van de lucht van al dat eten en kreeg geen hap door z’n keel.
Het eten werd weer opgehaald en de “rust” keerde weer terug. Film nummer 3 werd ondertussen al aangezet bij Milan tot hij naar de wc moest. Luka zat eindelijk rustig een film te kijken, maar wanneer ik weg zou gaan zou die rust verstoord worden. Milan was al bij de wc geweest en deze zat een rij achter onze stoelen, dus dat kon hij prima alleen. Een paar minuten later was hij alleen nog niet terug, dus ik ging even kijken of het misschien heel druk was. Toen ik opstond hoorde ik al een heel angstig huiltje. Snel ontdekte ik in welke wc hij zat en kon hij met mijn aanwijzingen de deur alsnog openkrijgen. Met een hele lange knuffel kreeg ik Milan gelukkig weer snel rustig.
We zaten nog niet terug op onze plek of Jevi zei ineens dat hij wel heel misselijk was. Overal zakjes in het vliegtuig, dus voor de zekerheid gaf ik er eentje aan hem. Ik kon nog net ervoor zorgen dat het zakje goed openstond en toen kwam het al. Klein probleempje was alleen dat Luka op moment supreme het nodig vond om Jevi aan te stoten, waardoor de helft er langs ging en alles er onder zat. Met billendoekjes heb ik alles opgeruimd, maar ondertussen snakte ik ook naar frisse lucht, veroorzaakt door de combinatie van Jevi z’n bijdrage en de luier van Luka. Weer een uitdaging! Maar daar was een oplettende stewardess die me hielp met het afvoeren van de rotzooi en daarna bij Jevi bleef zitten zodat ik Luka kon verschonen. De stewardess zei nog dat ze me verbazingwekkend rustig vond, dat zagen ze weleens anders. Waarschijnlijk toch die nuchtere Friese genen. Jevi viel na dit avontuur gelijk in slaap. Milan zat zo in z’n film dat hij er helemaal niets van mee had gekregen. De rest van de vlucht verliep gelukkig weer heel goed, maar we waren alle vier blij dat we geland waren.
Na een tijdje wachten op de buggy gingen we op weg naar de douane. De borden met de geschatte wachttijd maakten me niet heel blij. More than 60 minutes….
Tijd voor m’n volgende tactiek. Met volle overtuiging zorgen dat je zo snel mogelijk aan de beurt komt, met als troef m’n 3 kinderen. Via de kortste (verkeerde, oeps blond) rij kwamen we snel aan bij de mevrouw die iedereen naar de juiste vervolg rij stuurt. Ze stuurde net een gezin met een kleine baby onder het lint door, dus daar maakte ik goed gebruik van. En ja hoor ik mocht ook mee, maar moest wel snel en onopvallend. Bij de volgende wegwijzer aangekomen antwoordde ik dat we op een L2 visum reizen. Dan stond ik in de verkeerde rij volgens deze meneer, maar toen ik naar de 3 jongens wees bracht hij me naar de volgende wegwijzer. Ook hier werd ik gewezen op de verkeerde rij, maar met een lieve glimlach mocht ik toch door en stond ik ineens vooraan bij de altijd gezellige douanehokjes. De koffers stonden ook nog eens voor ons klaar, dus binnen een uur na landing zag ik 3 mannetjes heel hard in de armen van hun papa rennen.

Bij thuiskomst was het voor ons eigenlijk al 1 uur ’s nachts. Luka was in de auto in slaap gevallen, maar Jevi en Milan hebben het keurig volgehouden. Bjorn had al pasta klaargemaakt, dus dat stond snel op tafel. Om half acht lagen de drie mannetjes in een coma. Helaas duurde deze maar tot 3 uur. Tot 5 uur hebben ze allemaal nog pogingen gedaan om in slaap te komen, maar dit is niet gelukt. Onze dag is dus wel heeeeel vroeg begonnen. Ik ben benieuwd hoe lang de jetlag dit keer duurt.

India: Afscheid nemen

Geplaatst op 17 januari 2010

We zijn nu op een moment aangekomen dat onze hoofden bijna overstromen, de harde schijf is nu echt wel een beetje vol. ?s Nachts lekker rustig slapen is er niet echt meer bij, want elke keer schiet er van alles door je hoofd wat er nog geregeld moet worden of waar je tot nu toe nog niet aan had gedacht. We hebben de raarste dromen waarin je van hot naar her vliegt, dus uitgerust wakker worden lukt niet echt meer.

Maar toch wordt ons actielijstje steeds korter, en dat is maar goed ook, want de vertrekdatum komt steeds dichterbij.

Bjorn vertrekt 6 februari, het is alleen nog niet zeker wanneer Jevi en Krista vertrekken. Er wordt op dit moment gekeken of er een gemeubileerd appartement beschikbaar is tot het moment dat onze spullen in Mumbai aankomen (medio maart). Als dat lukt vertrekken we 6 februari met z’n drietjes.

We hebben ondertussen een aantal cursussen achter de rug. Hierin hebben we veel goeie tips gekregen en we weten nu onder andere wat een cultuurshock is,  hoe je het beste om kunt gaan met je huispersoneel, hoe het is om te werken in India, hoe je met een andere cultuur kunt omgaan, en of wij hier wel klaar voor zijn. Gelukkig zijn we hier helemaal goed doorheen gekomen. Tijdens de cursussen hebben we ook veel ervaringen van andere expats gehoord. En eigenlijk iedereen is helemaal verliefd geworden op het land en de mensen, maar ook allemaal hebben ze het soms best zwaar gehad.

Er komen nu ook steeds meer momenten dat we afscheid moeten nemen. Dat is toch wel het moeilijkste van dit avontuur. Vrijdag hebben we nog even heerlijk gegeten met Sebas en Nienke in It Polderh?s. Toen we weggingen realiseerden we ons echter dat het wel weer even duurt voordat we daar weer zullen zijn. Gisteren had Krista haar laatste volleybalwedstrijd met als afsluiting een gezellig etentje. Dat zijn wel de momenten waarop je beseft wat je allemaal achterlaat en ook heel erg gaat missen.

Maar we gaan er nog steeds vanuit dat we er heel veel andere leuke dingen voor terugkrijgen. En het is ?maar? voor 2 jaar.

We hebben heel erg veel zin om terug te gaan naar het land waar ze voor je gevoel nog nooit een maxi cosi hadden gezien, dachten dat je een kinderwagen in z’n geheel in de auto kon zetten (zonder in te klappen), waar de hele dag van alles gebeurt op straat. Maar ook de prachtige natuur, verscheidenheid aan culturen, super vriendelijke mensen en het heerlijke klimaat.