Het is gelukt!
We zijn weer terug in Shanghai. Bijna 7 maanden nadat we Shanghai hadden verlaten voor een 10 daagse vakantie naar de Filipijnen, zijn we vorige week weer geland in Shanghai.
Op 28 juli kregen we dan eindelijk de uitnodigingsbrief van de Chinese overheid. Vanaf dat moment ging het snel. 6 augustus hadden we het visum in onze handen. Dinsdag 11 augustus was het zo ver. Onze reis terug naar Shanghai kon beginnen. We waren begin februari met 1 handbagage koffertje per persoon aangekomen in Nederland. Maar in de tijd dat we in Nederland zaten hebben we onze spullen behoorlijk uitgebreid. Doordat we voorlopig niet terug gaan naar Nederland moest er ook een aardige voorraad medicijnen mee voor Milan en uiteraard alle dingen waarvan wij vinden dat je die hier niet goed kunt krijgen. Zo neem ik altijd schoenen mee (mijn maat is hier uberhaupt niet verkrijgbaar), en kleding voor mezelf. Natuurlijk kon de pindakaas, hagelslag en dropjes ook niet ontbreken. De kruidvat heb ik ook weer goed gesponsord….
Dat dit allemaal niet in 4 handbagage koffertjes ging passen was geen hogere wiskunde. Maar gelukkig vond ik op zolder nog wat weekendtassen en kon ik bij familie wat oude koffers meekrijgen. Het resultaat was 10 stuks bagage. De volgende uitdaging diende zich aan. De Ford Fiesta die ik al die tijd via Hertz had gehuurd was een prima auto, maar dit zou nooit gaan passen. Gelukkig zit er een Hertz vestiging dichtbij en waren ze zo vriendelijk om voor mij een stationwagen te regelen die ik vervolgens op Schiphol in kon leveren.
Op Schiphol hebben we de auto ingeleverd en is het me met hulp van de jongens gelukt om alle bagage naar de KLM balie te krijgen. Ik vergeet dan voor het gemak even dat ik de noodstop van de loopband in moest drukken omdat alle koffers van één van de wagentjes waren afgevallen.
Bizar om Schiphol zo rustig te zien. Het inchecken verliep dan ook allemaal erg snel. Nadat we door de douane waren moesten we ons eerst melden bij gate E1 voor een health check. Hier werd de temperatuur gemeten en kregen we een formulier met een stempel erop.
Veel horeca op het vliegveld was nog gesloten, maar gelukkig hadden we toegang tot de KLM lounge. Daar hebben we heel relaxed kunnen wachten tot het tijd was om naar de gate te gaan.
Bij de gate moesten we het formulier met de stempel er op laten zien en mochten we aan boord gaan.
Al snel werd ons duidelijk dat de service aan boord wel erg aangepast is. We kregen geen kussen en deken en er werd ook geen warme maaltijd gebracht. We kregen allemaal een tasje met daarin een broodje kaas, blikje cola, flesje water en wat snackjes. Gelukkig hadden we er rekening mee gehouden en van te voren al wat gegeten.
De crew was ook duidelijk nog niet gewend aan deze nieuwe situatie, er was veel onduidelijkheid over de regels. De stewardess die ik sprak wist niet eens of we in Seoul van boord moesten gaan of dat alle passagiers moesten blijven zitten. Toen ik vroeg of er formulieren aan boord waren voor de in China benodigde health declaration was de verwarring compleet. De crew had geen idee waar ik het over had. Dit formulier kon vooraf online worden ingevuld, maar helaas was dit mij niet gelukt. Het bleef steeds foutmeldingen geven. Er was ons verteld dat dit formulier ook op papier ingevuld kon worden. Na een check bij een medepassagier kreeg ik een andere website waar dit formulier ingevuld kon worden. Klein detail was dat we ondertussen al opgestegen waren. Dit heeft toch wel een behoorlijk buikpijn moment bij me bezorgd. Maar gelukkig hadden we wifi aan boord en is het me na een half uur zweten toch gelukt om de benodigde qr codes te krijgen voor ons alle vier. Phoe ik kon weer ontspannen. De jongens hadden hun eerste film al bijna gekeken en Luka vroeg al of het tijd was om te gaan slapen. Ondanks het gebrek aan een kussen en deken hebben de jongens toch zo’n 6-7 uur kunnen slapen. Met de technische tussenstop in Zuid Korea kwamen we 14 uur later aan in Shanghai
De procedure na landing is in China nu ook allemaal anders. Iedereen moet blijven zitten totdat je naam of stoelnummer omgeroepen wordt. Hierdoor duurt dit hele proces veel langer dan normaal. Bjorn had gelukkig via Philips kunnen regelen dat wij op het vliegveld een soort VIP service kregen. Hierdoor werden wij als eerste van boord gehaald. Ook dit vliegveld was veel rustiger dan normaal en door de hele route die we moesten afleggen bijna onherkenbaar. Alles was eenrichtingsverkeer en je werd vanzelf langs alle stops geleid die je moest maken. Overal moest ik formulieren invullen of qr codes scannen of laten scannen. Bij de laatste balie kreeg ik 4 buisjes mee die we nodig hadden voor de test. De volgende stop bleek ook inderdaad de testlocatie te zijn. Ik had van andere mensen gehoord dat je voor de kinderen het verzoek in kon dienen om de test alleen in de keel af te nemen. Gelukkig had ik dit verzoek al even in het chinees geoefend met m’n juf en werd het verzoek gelijk geaccepteerd. Helaas moest ik zelf wel de test in de neus doen. In Nederland was dit al geen pretje, maar hier was het wel een stapje erger. Ze hebben nu echt de bovenkant van m’n schedel geraakt volgens mij. Het stokje bleef hier ook nog een minuut zitten om het vervolgens al roerend eruit te halen. Heerlijk.
Maar we konden weer door, volgende stop was de douane. Hier was het ook heerlijk rustig en voor we het wisten stonden we al bij de bagageband. Ik had gelukkig allemaal lintjes aan de bagage geknoopt en al snel hadden we onze 10 stuks weer verzameld. Alles op de kar en we konden weer door. Helaas vond de meneer bij de nothing to declare afdeling het toch nodig dat onze spullen allemaal door de scanner moesten. Dus weer alles van de kar afhalen en weer proberen netjes op te stapelen.
Na de schuifdeuren kwamen we nu niet in een grote aankomsthal, maar weer in een eenrichtingsverkeer systeem. Dit leidde ons naar de volgende stop. Opnieuw (online) een formulier invullen. Voor mij geldt natuurlijk dat ik dit elke keer 4 keer mocht doen. Maar al snel had ik weer 4 qr codes te pakken en kon ik weer door naar de laatste stop op het vliegveld. De balie voor het vertrek van de bus naar ons district. Shanghai kent nogal wat districten dus het was even zoeken naar de juiste. Maar al snel vonden we het en moesten we onze paspoorten inleveren en de code laten scannen. De meneer gaf aan dat de bus over 1 tot 1,5 uur zou vertrekken naar het hotel. Gelukkig stonden er wat stoelen en waren de toiletten dichtbij. Er was verder niks te doen en ook niks te krijgen op het vliegveld. Hier waren we op voorbereid, dus we hadden genoeg eten en drinken bij ons.
Twee uur later zaten we in de bus richting het hotel. Rond 20:30 kwamen we aan bij het hotel, ruim 6 uur nadat we geland waren. Na het uitstappen werd ik gelijk in het Chinees gevraagd of ik uit Nederland kwam. Hij vertelde mij dat er voor ons een grotere kamer was geregeld in het naastgelegen hotel. Er kwamen gelijk nog 2 mannen naar me toe om ons te helpen met de bagage. Dank je wel Bjorn voor het regelen van deze service. In de lobby van het hotel mocht ik weer allemaal formulieren invullen, 5 per persoon! Het was ondertussen 21:00 uur en Luka werd toch wel erg moe na de lange reis. Het arme kereltje zat in een hoekje van de lobby te huilen. Ik heb nog nooit zo snel geschreven. Gelukkig waren z’n broers super lief voor hem en gingen bij hem zitten om hem te troosten. Met kramp in m’n hand konden we een kwartier later dan eindelijk naar onze kamer. Op de hotelvloer lag overal plastic. Rolt echt heel fijn met al die koffers….
De kamer was inderdaad heel ruim. Twee twijfelaars en een slaapbank. Het personeel had gelukkig nog een warme maaltijd voor ons kunnen regelen dus die hebben we lekker gegeten. Daarna een heerlijke douche en om 22:00 uur lagen de jongens lekker in bed. Ohhh ik had het gewoon gered. We waren in Shanghai!
De volgende ochtend werd ik om 9:00 wakker door geklop op de deur. Er stond iemand aan de deur die onze temperatuur op kwam meten. Ik zei dat de jongens nog sliepen. Ze gaf me de voorhoofd thermometer en ik mocht het zelf wel even doen. Ze vertelde dat ze s’middags weer zou komen. Het ontbijt stond ook al klaar voor de deur. Een heerlijk (snoei)hard gekookt ei, een worstje een mix van brood en ei.
We kregen al snel het goede bericht dat onze aanvraag voor thuis quarantaine was goedgekeurd. Nu was het wachten alleen nog op een goede uitslag van de test. Aan het einde van de dag was deze nog niet binnen, dus dat betekende nog een nacht in het hotel. Toen we ’s avonds met Bjorn aan het bellen waren vroeg Luka of Bjorn niet gewoon even naar het hotel kon komen. Dan kunnen we je zien vanuit het raam! Bjorn is gelijk op de scooter gestapt en 5 minuten later stond hij op de parkeerplaats voor ons hotel. Zo dichtbij waren we al heel lang niet geweest.
Gelukkig kregen we de volgende ochtend al vrij snel een telefoontje dat de uitslag binnen was en dat we naar huis konden gaan! We vertrokken samen met nog 5 andere gezinnen in een bus richting huis. Gelukkig waren wij de eerste stop. We werden alleen voor onze compound, midden op het fietspad, eruit gezet met onze bagage. Daar stond ik dan met 3 kinderen en alle bagage. Tot nu toe werd iedereen altijd voor de deur afgezet, dus Bjorn zat vol spanning te wachten in ons huis. Heel bizar dat we, na alle veiligheidsmaatregelen, nu ineens tussen de scooters en mensen op straat door moesten lopen richting ons huis. Bjorn kwam er gelukkig al snel aan en nadat iedereen Bjorn de dikste knuffel ooit had gegeven waren we dan eindelijk echt thuis!
Een paar uur na thuiskomst stond er een delegatie van de overheid voor de deur. We mochten weer wat formulieren invullen en onze temperatuur werd weer gecontroleerd. Er werd ons uitgelegd dat we dit vanaf nu 2 keer per dag zelf moeten doen. We kunnen dit dan via wechat aan één van hun doorgeven. Daarnaast werd ons op het hart gedrukt om het huis niet te verlaten. Zelfs onze eigen tuin is verboden terrein. Een tijdje later stond de politie voor de deur. Hij kwam een verklikker op de voordeur installeren die een bericht naar de politie verzendt zodra de deur open gaat. Wel kunnen we de garagedeur gebruiken om afval buiten te zetten of boodschappen te ontvangen. Er werd een mooie felrode container voor ons huis neergezet met koeienletters ISOLATIE AFVAL er op. Dat het maar duidelijk mag zijn.
Ondertussen zijn we alweer 4 dagen thuis. Heerlijk om weer hier te zijn. Zo nu en dan komt ineens het besef wat er eigenlijk het afgelopen half jaar allemaal is gebeurd. Nog steeds voelt het erg onwerkelijk.
Het is ongelooflijk hartverwarmend hoeveel iedereen met ons heeft meegeleefd. Dat heeft ons erg goed gedaan!
Volgende week maandag komen er mensen langs om ons voor de laatste keer te testen. Zodra die uitslag binnen is zijn we weer vrij om te gaan en staan waar we willen. Nog 9 dagen….
Expat in Shanghai, China 