Eén jaar in de US

Gisteren is het een jaar geleden dat we met z’n allen in het vliegtuig naar Amerika zijn gestapt. Op de verjaardag van Jevi zijn we vertrokken naar een nieuw avontuur.

Aan de ene kant lijkt het nog maar zo kort geleden, maar toch is er ook alweer een hele hoop gebeurd.

Het blijft geweldig om te zien hoe de jongens zich hebben ontwikkeld. Jevi die naar een (voor ons) enorm grote school werd gestuurd, waar hij niemand kende, niemand verstond en ook het hele schoolsysteem nieuw voor hem was. Nu is hij er als een vis in het water. Jevi spreekt accentloos Amerikaans, legt elke morgen de eed af aan de Amerikaanse vlag en zit op lacrosse.

Ook Milan spreekt vloeiend Engels, heeft allemaal vriendjes en voelt zich hier helemaal thuis.

Luka heeft in het afgelopen jaar een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Het verlegen mannetje gaat nu met veel plezier naar de opvang en is elke dag zo vrolijk. Luka begint steeds meer te praten, Engels en Nederlands door elkaar.

Toch merk je ook dat ze Nederland nog echt niet zijn vergeten. Milan wil nog steeds elke keer met Bjorn mee naar Nederland. Dan kan hij weer met Ilene mee naar de paardjes zegt hij dan.
Jevi mist vooral z’n vriendjes nog steeds. Wanneer hij een kaartje of filmpje krijgt zie ik de tranen in z’n ogen.

Met m’n grootste jongen gaat het gelukkig ook allemaal goed. Hij heeft het enorm naar z’n zin en krijgt veel energie van z’n uitdaging en vooral de kansen hier.

Het eerste jaar ben ik vooral bezig geweest met m’n mannen. Nu het met hen allemaal goed gaat en alles niet meer zoveel tijd kost merk ik dat ik ook wel weer wat uitdaging kan gebruiken. Eind vorig jaar ben ik met een vervolgopleiding voor webdesign begonnen. Super leuk om daar weer mee bezig te gaan, maar helaas niet het niveau wat ik had gehoopt. Binnenkort kan ik dit afronden en dan kan ik weer op zoek naar iets anders.
Gelukkig is het alweer lente en kunnen we weer lekker gaan tennissen. Jevi en Milan kunnen ook niet wachten.
Ik ben door de plaatselijke tennisschool gevraagd om les te komen geven aan kinderen. Het certificaat Tennis Youth Coach is bijna binnen, dus dan kan ik gaan starten.

 

Gezin central park

Eén gedachte over “Eén jaar in de US”

  1. How time flies…..
    Fijn om te lezen dat er voor jou ook weer wat meer ruimte komt voor eigen dingen Krista. Respect hoor hoe jullie aĺles doen en dit grote avontuur beleven. En prachtig voor ons om het een beetje mee te beleven. Lieve groeten vanuit It Heitelân.

    Geliked door 1 persoon

Plaats een reactie